Wprowadzenie
Countermovement Jump (CMJ) to nie tylko popularny test diagnostyczny – to jeden z filarów monitoringu obciążeń treningowych i skuteczności procesu rehabilitacji. Z pozoru prosty skok pionowy, w rzeczywistości daje dostęp do ogromnej liczby danych biomechanicznych, które – odpowiednio zinterpretowane – potrafią powiedzieć więcej niż jakiekolwiek subiektywne narzędzia oceny.
CMJ, wykorzystywany jest w klubach sportowych, gabinetach fizjoterapeutycznych i ośrodkach wysokiej klasy na całym świecie. Dzięki dostępności nowoczesnych platform skocznościowych takich jak AxIT Stomp-IT, ForceDecks od VALD czy Hawkin Dynamics, nawet mniejsze ośrodki mogą korzystać z narzędzi dotąd zarezerwowanych dla „amerykańskch naukowców”. Jednak kluczem nie jest tylko wykonanie testu, ale zrozumienie danych, jakie dostarcza.
W tym wpisie pokaże Ci, jak czytać i interpretować dane z CMJ, na co zwrócić uwagę, jak łączyć metryki z kontekstem treningowym lub klinicznym oraz jak unikać najczęstszych błędów. Wszystko poparte literaturą naukową, praktyką oraz obserwacjami.
Czym jest CMJ i dlaczego jest tak użyteczny?
Jeśli potrzebujesz przypomnienia, czym dokładnie jest test CMJ, jak wygląda jego przebieg oraz dlaczego to tak skuteczne narzędzie w monitoringu i prewencji urazów – zajrzyj najpierw do mojego poprzedniego wpisu: „Countermovement Jump – jak skutecznie monitorować postępy i zapobiegać urazom?”. Znajdziesz tam wszystkie podstawy potrzebne do lepszego zrozumienia danych, które omawiam poniżej, a dlaczego test CMJ jest tak użyteczny:
- Powtarzalność i łatwość wykonania: CMJ jest rzetelny i dobrze zbadany.
- Obiektywność danych: wyniki są mierzalne, porównywalne i skalowalne.
- Szerokie zastosowanie: od sportu zawodowego po rehabilitację.
Analiza najważniejszych wskaźników CMJ
1. Wysokość skoku (Jump Height)
Wysokość skoku w teście CMJ to najbardziej intuicyjny i najczęściej cytowany parametr – jednak paradoksalnie, to też wskaźnik najbardziej narażony na nadinterpretację lub błędną ocenę. Często trenerzy i zawodnicy skupiają się wyłącznie na liczbie wyrażonej w centymetrach, nie analizując tego, w jaki sposób ta wysokość została osiągnięta.
Wysokość skoku może być obliczana na kilka sposobów – najczęściej:
- na podstawie czasu lotu (flight time), co przyjmuje założenie, że ruch był symetryczny i rozpoczął się z pozycji stojącej;
- lub za pomocą prędkości przy oderwaniu (take-off velocity), co daje bardziej dokładne dane, zwłaszcza przy wykorzystaniu platform siłowych wysokiej klasy.
Dlaczego sama wysokość skoku nie wystarcza?
Wysokość skoku jest efektem końcowym całego procesu neuromechanicznego – a nie jego przyczyną. Dwóch zawodników może osiągnąć identyczny wynik (np. 40 cm), ale:
- jeden zrobi to przy niższym impulsie siły i krótszym czasie – co świadczy o wyższej eksplozywności,
- drugi uzyska tę samą wysokość „na siłę”, z długim zejściem i dużym nakładem energetycznym – co może wskazywać na kompensację.
Z tego powodu wysokość skoku powinna być zawsze analizowana w kontekście:, RSI-mod (czyli szybkości odbicia), czasu fazy koncentrycznej i ekscentrycznej, impulsu siły i RFD, asymetrii między kończynami oraz zmienności między próbami (CV – coefficient of variation).
Co mówią badania?
Claudino i wsp. (2017) w metaanalizie ponad 30 badań podkreślają, że zmiany w wysokości skoku są mniej czułe na zmęczenie niż zmiany w RSI-mod czy czasie trwania fazy ekscentrycznej. Podobne wnioski przedstawiają Gathercole i wsp. (2015), którzy zauważyli, że przy dużym zmęczeniu ośrodkowym zawodnicy często utrzymują wysokość skoku, ale kosztem zmian w strategii ruchu (dłuższy czas zejścia, mniejsze RFD).
Z kolei podręczniki VALD (Practitioner’s Guide to ROI, 2024) sugerują, że stałość wysokości skoku przy równoczesnym spadku RSI-mod może być sygnałem kompensacji i narastającego zmęczenia CUN (Centralnego Układu Nerwowego), które nie jest jeszcze widoczne na poziomie wynikowym, ale już wpływa na jakość ruchu.
Wysokość skoku warto traktować jako „bramę wejściową” do głębszej analizy. Jeśli zawodnik uzyskuje dobry wynik, ale przy dużym nakładzie czasu i siły – warto sprawdzić, czy nie traci eksplozywności. Jeśli wysokość spada mimo dobrej techniki – może to być oznaka lokalnego zmęczenia mięśniowego lub nieefektywnej pracy SSC. Wysokość skoku to tylko początek. Sama wartość nie wystarczy – liczy się jakość i szybkość, z jaką została osiągnięta.
2. RSI-mod (Reactive Strength Index – modified)
RSI-mod, czyli zmodyfikowany wskaźnik siły reaktywnej, to jeden z najważniejszych wskaźników w analizie CMJ – szczególnie w monitoringu sportowców i ocenie zmęczenia neurologicznego.
Dzięki temu można ocenić, jak dynamicznie sportowiec potrafi przejść od fazy ekscentrycznej do koncentrycznej. Wskaźnik RSI-mod w połączeniu z wysokością skoku daje bardzo czytelne informacje o tym, jak zawodnik/zawodniczka są zdolni do do wygenerowania maksymalnej mocy w krótkim czasie, co jest kluczowe w wielu dyscyplinach sportowych.
Jak to działa w praktyce?
- Zawodnik A – wysokość skoku: 0.4 m, „contraction time”: 0.8 s → RSI-mod = 0.5.
- Zawodnik B – wysokość skoku: 0.4 m, „contraction time”: 1.1 s → RSI-mod = 0.36.
W obu przypadkach wysokość skoku była taka sama, ale zawodnik B potrzebował więcej czasu, aby osiągnąć ten wynik – co może oznaczać pogorszoną eksplozywność, zmęczenie lub asekurację ruchu. Jeżeli obserwowany trend u zawodnika B będzie się utrzymywał, może to świadczyć o przetrenowaniu, zmęczeniu lub błędach w strukturze treningu. Tego typu informacja powinna zapalić trenerowi przygotowania motorycznego „żółtą lampkę” i skłonić do analizy obciążeń oraz aktualnego stanu zawodnika. W takiej sytuacji warto rozważyć modyfikację planu treningowego — np. zmniejszenie objętości, wydłużenie czasu regeneracji lub wprowadzenie odpowiednio dobranych wstawek plyometrycznych i aktywacji układu nerwowego.
Wysoka wartość RSI-mod sugeruje zdolność do szybkiego i efektywnego wygenerowania mocy w krótkim czasie – czyli doskonałą eksplozywność i „neurologiczną gotowość”. Z kolei spadek RSI-mod może wskazywać na:
- zmęczenie układu nerwowego (CNS fatigue),
- osłabienie cyklu SSC (np. przez przeciążenie ekscentryczne),
- spadek szybkości aktywacji mięśni typu II.
RSI-mod jest bezpieczny, łatwy w standaryzacji i doskonale sprawdza się w monitorowaniu zmęczenia, adaptacji treningowej oraz jakości ruchu, zarówno u sportowców, jak i w rehabilitacji.
RSI-mod różni się od klasycznego RSI tym, że nie uwzględnia czasu kontaktu z podłożem po lądowaniu, lecz skupia się na fazie przygotowawczej do skoku. Z kolei RSI (stosowany w skoku z drop lub depth jump) obliczany jest jako:
Normy i interpretacja
Grafika od Strength by Numbers oparta o badania sportowców z NCAA.
Co mówią badania?
Jak podkreśla Gathercole (2015), RSI-mod jest bardziej czuły na zmęczenie niż wysokość skoku.
U zawodników poddanych mikrodawkowaniu obciążeń lub intensywnemu startowaniu w sezonie, RSI-mod spadał o 15–20% już po 2–3 dniach bez widocznej zmiany w skoku.
Z kolei Claudino i wsp. (2017) w metaanalizie potwierdzają, że RSI-mod powinien być stałym elementem monitoringu u zawodników siłowo-szybkościowych, ponieważ lepiej koreluje z dyspozycją dnia niż same parametry kinematyczne.
W praktyce trenerskiej
Jeśli RSI-mod zawodnika:
- spada o >10% w porównaniu do baseline – rozważ sesję regeneracyjną,
- jest znacznie niższy niż jego poprzednie wartości mimo dobrej wysokości – to sygnał kompensacji,
- nie rośnie mimo poprawy jump height – może warto pracować nad szybkością zejścia i odbicia.
W codziennej pracy warto łączyć RSI-mod z innymi danymi (HRV, RPE, formularz wellness), by podejmować bardziej precyzyjne decyzje treningowe. RSI-mod to nie tylko liczba – to szybki test jakości systemu nerwowo-mięśniowego.
3. Impuls siły (Concentric Impulse)
Impuls siły (concentric impulse) to całkowita ilość siły wygenerowanej przez sportowca w fazie koncentrycznej skoku – mierzony jako pole pod krzywą siła–czas (wyrażany w Ns, czyli Newtonosekundach). W praktyce oznacza to „ile pracy” wykonał zawodnik, aby się odbić.
Jest to kluczowy wskaźnik potencjału siłowego zawodnika. Wysoki impuls przy krótkim czasie i dobrej technice oznacza zdolność do szybkiej mobilizacji dużych sił – cecha pożądana w sportach siłowo-szybkościowych. Z kolei zbyt niski impuls może sugerować:
- niewystarczający poziom siły maksymalnej,
- ograniczenia motoryczne lub techniczne,
- brak pewności w kończynie po kontuzji (w przypadku asymetrii).
W połączeniu z wysokością skoku i RSI-mod, impuls siły pozwala rozróżnić strategię generowania mocy – np. czy zawodnik „skacze wysoko na sile” czy „na szybkości”.
Co mówią badania?
Badania Suchomel et al. (2019) pokazują, że impuls siły wykazuje silne korelacje z wynikami w sprintach, skokach jednonóż oraz zmianach kierunku ruchu. Jest on również bardziej stabilny niż moc szczytowa, dlatego wielu ekspertów zaleca używanie go jako wskaźnika siły funkcjonalnej w CMJ.
Z kolei dane z platform ForceDecks i AxIT pokazują, że asymetria impulsu koncentrycznego >10% w powtarzalnych próbach może świadczyć o nierównomiernym angażowaniu kończyn – szczególnie istotne po urazach ACL lub mięśni kulszowo-goleniowych.
Wskazówka praktyczna: Zwiększenie impulsu bez wzrostu jump height może oznaczać zmniejszoną efektywność SSC lub zaburzenia techniczne.
4. Tempo narastania siły (RFD – Rate of Force Development)
RFD, czyli tempo narastania siły, to wskaźnik określający, jak szybko zawodnik potrafi wygenerować siłę w odpowiedzi na impuls nerwowy. Wartość ta mierzona jest jako przyrost siły w czasie (kg/s, N/s lub N/ms). RFD ma szczególne znaczenie w kontekście zadań wymagających eksplozywności – np. startu do sprintu, wyskoku do bloku, zmiany kierunku na korcie czy ataku z miejsca.
W teście CMJ, RFD obliczany jest zazwyczaj od momentu rozpoczęcia ruchu do osiągnięcia maksymalnej siły w fazie ekscentrycznej lub na początku fazy koncentrycznej.
Wysoki RFD świadczy o efektywnej rekrutacji jednostek motorycznych typu II, czyli szybko kurczących się włókien mięśniowych odpowiedzialnych za działania dynamiczne i generowanie dużej mocy w krótkim czasie. To właśnie te jednostki aktywowane są jako pierwsze przy działaniach eksplozywnych – a ich szybka aktywacja to jeden z głównych wyznaczników wysokiego RFD. Jak pokazali Aagaard i Andersen (2002), szybka rekrutacja jednostek motorycznych typu II jest kluczowym czynnikiem odpowiadającym za tempo narastania siły, zwłaszcza w pierwszych 100 ms skurczu mięśniowego.
Podobnie, przegląd Suchomela i in. (2016) jednoznacznie wskazuje, że RFD silnie koreluje z aktywnością włókien typu II, a jego wartość odzwierciedla gotowość sportowca do działań wymagających mocy, szybkości reakcji i przyspieszenia. RFD jest też jednym z najczulszych wskaźników zmęczenia ośrodkowego – Gathercole i wsp. (2015) zauważyli, że to właśnie spadek RFD, a nie wysokości skoku, był pierwszym objawem spadku formy neuromechanicznej u zawodników poddanych intensywnemu obciążeniu. W środowiskach wysokiego poziomu (np. siatkówka, rugby, sprint) spadek RFD o >15% przy stałej wysokości skoku traktowany jest jako istotna zmiana funkcjonalna.
W praktyce oznacza to, że spadek RFD może wystąpić jeszcze zanim zobaczymy jakąkolwiek zmianę w wynikach skoków czy sprintów. Jeśli zawodnik zachowuje wysokość skoku, ale RFD obniża się znacząco – może to świadczyć o ukrytym zmęczeniu układu nerwowego, ograniczonej aktywacji włókien typu II lub utracie „ostrości” ruchu. Regularny monitoring RFD pozwala zatem wykrywać subtelne oznaki przeciążenia i adaptacji, które są kluczowe w sporcie zawodowym:
- zmęczenia centralnego (CNS fatigue),
- braku świeżości w układzie nerwowym,
- zaburzeń w kontroli motorycznej (np. po kontuzji).
RFD nie mówi „ile” masz siły – tylko „jak szybko” ją masz. A w sporcie to często robi różnicę między dobrym a elitarnym zawodnikiem. W treningu i rehabilitacji RFD może być używany do:
- monitoringu zmęczenia neurologicznego,
- oceny skuteczności programów mocy i szybkości,
- weryfikacji gotowości sportowca po urazie do działań eksplozywnych,
- różnicowania deficytów między kończynami, które nie są widoczne w samej sile maksymalnej.
5. Czas trwania faz – ekscentryczna, koncentryczna, całkowita
Analiza czasów trwania poszczególnych faz ruchu w CMJ pozwala zrozumieć, jak zawodnik „buduje” skok. Kluczowe fazy to:
- Faza ekscentryczna (zejścia): od rozpoczęcia ruchu w dół do minimalnej pozycji ciała,
- Faza koncentryczna (odbicia): od momentu przejścia w górę do oderwania stóp od platformy,
- Czas całkowity skurczu (contraction time): suma powyższych – często wykorzystywany do obliczenia RSI-mod.
Dłuższy czas zejścia może świadczyć o ostrożności (np. po kontuzji), zmęczeniu lub zmianie strategii motorycznej. Z kolei skrócona faza koncentryczna przy wysokim RSI może oznaczać bardzo dobrą eksplozywność.
Warto obserwować te wartości zwłaszcza w kontekście zmęczenia lub powrotu do sportu. Nagłe wydłużenie którejkolwiek fazy, przy tej samej wysokości skoku, może sugerować kompensację lub utratę płynności ruchu.
📖 Gathercole (2015): „Zmiany w czasie trwania skurczu podczas CMJ mogą być bardziej czułe na zmęczenie nerwowo-mięśniowe niż sama wysokość skoku.”
W praktyce warto śledzić trendy – np. jeśli faza ekscentryczna wydłuża się z tygodnia na tydzień, może to być sygnał przeciążenia lub osłabienia SSC.
6. Asymetrie kończyn dolnych (Limb Asymmetry)
Analiza asymetrii kończyn dolnych w CMJ pozwala wykryć różnice funkcjonalne między lewą a prawą nogą – zarówno w generowaniu siły, jak i w czasie trwania poszczególnych faz ruchu. Nowoczesne platformy dwupłytowe (np. VALD ForceDecks, AxIT, Hawkin Dynamics) umożliwiają precyzyjny pomiar takich różnic.
Typowe wskaźniki asymetrii obejmują:
- impuls koncentryczny i ekscentryczny,
- siłę lądowania (braking force),
- czas trwania fazy na każdej nodze,
- szczytową siłę wyjściową (peak force).
Różnice powyżej 10% uznaje się za potencjalnie istotne klinicznie, a wartości przekraczające 15% często traktuje się jako „red flag” – szczególnie w okresie powrotu do sportu po kontuzjach typu ACL, Achilles czy złamania kończyny dolnej.
Warto analizować nie tylko wielkość asymetrii, ale także jej charakter – np. czy kończyna zdrowa kompensuje siłą, czy uszkodzona opóźnia czas reakcji. Regularny monitoring asymetrii pozwala obiektywnie oceniać efekty rehabilitacji i zwiększa bezpieczeństwo powrotu do aktywności.
📌 Kotsifaki et al. (2020): U pacjentów po ACL-R asymetrie siły w CMJ utrzymywały się mimo pozytywnych wyników w klasycznych hop testach – co sugeruje wyższą czułość CMJ jako narzędzia funkcjonalnego.
Monitoring gotowości i zmęczenia – jak wykorzystać dane z CMJ
Countermovement Jump to jedno z najczulszych narzędzi do monitorowania stanu układu nerwowo-mięśniowego. Odpowiednio interpretując dane takie jak RSI-mod, impuls siły, RFD, czas trwania faz czy asymetrie między kończynami, jesteśmy w stanie wychwycić subtelne zmiany w dyspozycji zawodnika – często zanim pojawią się objawy kliniczne lub spadek wydolności.
Jedną z największych zalet CMJ jest jego przydatność w wykrywaniu zmęczenia ośrodkowego. Na przykład spadek RSI-mod o 15% przy niezmienionej wysokości skoku może świadczyć o pogorszonej synchronizacji układu nerwowo-mięśniowego. Jeśli towarzyszy temu wydłużenie fazy ekscentrycznej lub obniżony RFD, warto rozważyć modyfikację obciążeń, zaplanowanie mikrosesji regeneracyjnej lub zmianę intensywności mikrocyklu.
Zawodnicy, którzy na pierwszy rzut oka prezentują stabilną formę, mogą kompensować zmęczenie zmianą strategii ruchu – np. dłuższym czasem zejścia, asymetrią impulsu lub większym nakładem energii na osiągnięcie tej samej wysokości. CMJ pozwala to wykryć wcześniej niż większość subiektywnych narzędzi (RPE, wellness, HRV).
Dzięki nowoczesnym platformom siłowym możliwe jest bieżące śledzenie trendów w postaci wykresów i raportów PDF/CSV. To z kolei pozwala integrować dane z CMJ z innymi formami monitoringu – tworząc spójny obraz zmęczenia i gotowości zawodnika w kontekście sezonu, cyklu mikro- i mezocyklu, a nawet jednostek regeneracyjnych.
Wskazówki praktyczne – jak wdrożyć CMJ do swojej pracy
1. Standaryzuj procedurę – na tyle, na ile pozwala rzeczywistość
Staraj się to robić! Każdy trener przygotowania motorycznego dobrze wie, że zarządzanie w drużynie wymaga wielu kompromisów i elastyczności. W idealnym świecie każdy test CMJ byłby przeprowadzany w laboratorium: ta sama pora, identyczne podłoże, pełna kontrola nad zmiennymi…
Ale świat sportu to nie laboratorium! To siłownia z inną temperaturą, inna hala sportowa, albo zawodnik, który właśnie skończył serie zagrywek lub grę 3vs3 i ma 120 sekund na skok pomiędzy ćwiczeniami techniczno-taktycznymi. I to jest OK – pod warunkiem, że mamy świadomość tych zmiennych i umiemy je możliwie zminimalizować, bo ciągła zmienność jest nierozłącznym elementem życia sportowców i my jak trenerzy musimy się do tego dostosować.
Staraj się wprowadzać konsekwentne, powtarzalne procedury, nawet jeśli nie będą idealne. To nie perfekcyjna kontrola jest najważniejsza, ale względna powtarzalność w ramach danego kontekstu. Najważniejsze zasady to:
- podobna pora dnia (np. zawsze przed treningiem lub zawsze po rozgrzewce),
- jednolity protokół rozgrzewki – zbliżony czas trwania, podobne schmary, te same ćwiczenia dynamiczne,
- to samo obuwie – to również może mieć wpływ zwłaszcza na wskaźniki oceniające lądowanie zawodnika,
- krótki odpoczynek przed testem – ok. 3-5 minut po rozgrzewce, ćwiczeniach technicznych lub mini-grach,
- minimalizacja rozproszeń – np. wyciszenie muzyki, ograniczenie przemieszczania się zawodników po platformie.
Najważniejsze? Nie łudź się, że wszystko będzie zawsze „sterylnie” powtarzalne – ale rób wszystko, by było porównywalne i konsekwentnie. Bo właśnie to daje Ci sensowność danych i pozwala monitorować postępy, zmęczenie lub kompensacje.
2. Obserwuj trendy, nie pojedyncze wyniki
Nie wyciągaj wniosków na podstawie jednego testu. Analizuj zmienność tygodniową i miesięczną. Używaj wykresów, analizy odchyleń standardowych i współczynnika zmienności (CV).
📌 Dobry próg alarmowy to zmiana RSI-mod >15% lub wzrost asymetrii >10% względem bazowej wartości zawodnika.
3. Połącz dane CMJ z innymi zmiennymi
CMJ daje najwięcej, gdy nie działa w izolacji. Integruj go z:
- RPE / wellness (zmęczenie subiektywne),
- HRV (regeneracja autonomiczna),
- GPS / monitoring obciążeń (external load),
- treningiem siłowym (np. ISO Push).
4. Ucz zawodników interpretacji wyników
Tłumacz wyniki – np. co to znaczy, że RSI-mod wzrosło, co oznacza asymetria impulsu. Dzięki temu zawodnik bardziej angażuje się w monitorowanie swojego ciała i czuje się zaopiekowany. Świadomy sportowiec lepiej rozumie cel testów i łatwiej akceptuje decyzje o zmniejszeniu obciążeń lub dodatkowej regeneracji.
Dodatkowo, większe zrozumienie danych sprzyja budowaniu zaufania do procesu treningowego i ułatwia komunikację w zespole interdyscyplinarnym. W dłuższej perspektywie edukacja sportowca przekłada się na lepszą autoregulację i profilaktykę urazów.
5. Raportuj i komunikuj
Nowoczesne platformy (AxIT, VALD, Hawkin Dynamics) pozwalają na tworzenie automatycznych raportów (PDF, CSV), które możesz wysłać:
- trenerowi głównemu,
- zawodnikowi i rodzicom (młodzież),
- fizjoterapeucie prowadzącemu,
- lekarzowi sportowemu.
Dzięki temu CMJ staje się narzędziem integrującym interdyscyplinarną opiekę sztabu trenerskiego i medycznego nad zawodnikiem.
Podsumowanie
Countermovement Jump to znacznie więcej niż pomiar wysokości skoku. To funkcjonalne i naukowo potwierdzone narzędzie do oceny efektywności układu nerwowo-mięśniowego, zdolności eksplozywnych oraz przebiegu regeneracji i rehabilitacji. Gdy analizujemy wskaźniki takie jak RSI-mod, impuls siły, RFD, czasy faz ruchu czy asymetrie – zyskujemy dostęp do mapy funkcjonalnego statusu zawodnika, która pozwala podejmować trafne decyzje treningowe i kliniczne.
Dane z CMJ nie powinny być interpretowane w izolacji – dopiero zestawienie ich z kontekstem zawodnika, historią kontuzji, obciążeniami treningowymi i subiektywnymi wskaźnikami (np. RPE, HRV, wellness) pozwala odkryć prawdziwe znaczenie liczby w tabeli. Monitorowanie trendów, a nie pojedynczych wartości, to klucz do wychwycenia mikroadaptacji lub mikrourazów, zanim staną się one problemem.
Wdrażając CMJ do swojej pracy – niezależnie czy jesteś trenerem przygotowania motorycznego, fizjoterapeutą czy analitykiem – tworzysz nowy poziom jakości opieki nad zawodnikiem. Dajesz sobie i swojemu zespołowi przewagę, której nie widać gołym okiem – ale która w świecie wysokiej wydajności robi różnicę między kontuzją a pełnym sezonem, między stagnacją a rozwojem.
„To nie dane robią różnicę, ale decyzje, jakie na ich podstawie podejmujesz.”
Bibliografia
- Aagaard, P., & Andersen, J. L. (2002). Correlation between contractile strength and rate of force development in elite strength and power athletes. Medicine and Science in Sports and Exercise, 34(9), 1509–1513.
- Claudino, J. G., Cronin, J., Mezêncio, B., et al. (2017). The countermovement jump to monitor neuromuscular status: A meta-analysis. Journal of Science and Medicine in Sport, 20(4), 397–402.
- Gathercole, R. J., Sporer, B. C., Stellingwerff, T., & Sleivert, G. G. (2015). Comparison of the Capacity of Different Jump and Sprint Field Tests to Detect Neuromuscular Fatigue. Journal of Strength and Conditioning Research, 29(9), 2522–2531.
- Hawkin Dynamics. (2023). Field Testing White Papers and Applications. Retrieved from: https://www.hawkindynamics.com
- Jiménez-Reyes, P., Samozino, P., & Morin, J. B. (2019). Optimized Training for Sprint Acceleration Based on Individual Force–Velocity Profile. Journal of Strength and Conditioning Research, 33(4), 1005–1016.
- Kotsifaki, A., Korakakis, V., & Whiteley, R. (2020). Single leg jumping tests are not sufficient to assess functional performance asymmetries in ACL reconstructed athletes. British Journal of Sports Medicine, 54(6), 356–362.
- Malone, S., Roe, M., Doran, D. A., Gabbett, T. J., & Collins, K. D. (2017). High chronic training loads and exposure to bouts of maximal velocity running reduce injury risk in elite Gaelic football. British Journal of Sports Medicine, 51(5), 396–403.
- McGuigan, M. R. (2010). Power profiling and monitoring: Applications for high performance sport. NSCA Performance Training Journal.
- Sato, K., & Beckham, G. K. (2022). Force-time characteristics of the countermovement jump: Influence on performance. International Journal of Sports Physiology and Performance.
- Strength by Numbers. (2023). AxIT Stomp-IT Protocols and Technical Resources. https://knowledge.strengthbynumbers.com
- Suchomel, T. J., Nimphius, S., & Stone, M. H. (2016). The Importance of Muscular Strength in Athletic Performance. Sports Medicine, 46(10), 1419–1449.
- VALD Performance. (2024). Practitioner’s Guide to Force Plates.
- VALD Performance. (2024). Practitioner’s Guide to Isometrics.
- VALD Performance. (2024). Practitioner’s Guide to Preseason Testing.
- VALD Performance. (2024). Practitioner’s Guide to ROI – Return on Information.
Przemek Portalski 